Nu en hier. In dit leven. Wat is het dat ik persoonlijk te doen heb?
Die vraag houdt me bezig. Iedere dag op nieuw. En iedere dag op nieuw probeer ik hem te beantwoorden. Ik maak hem kleiner, zodat het antwoord kleiner kan zijn. Minder ver reikend. Bereikbaarder.
En toch, er is ook die iets grotere vraag die steeds weer opkomt. Wat hebben wij te doen?
In een tijd waarin het grote verhaal van de overheid, het overheidsnarratief, ons wordt opgedrongen en de wetenschap wordt misbruikt om dit te ondersteunen, is het makkelijk je te verliezen in een ander groot verhaal. En hoewel er veel verhalen te vinden zijn die waarachtiger zijn dan dat van het bestuurlijk gezag, moeten we ook hier waakzaam blijven dat de verhalen niet te groot worden.
Communiceren is vaak zo eenvoudig niet. We voelen ons onbegrepen of begrijpen de ander slecht. Op zoek naar een waarde om mijn eigen communiceren aan te toetsen kom ik uit bij eerlijk én aardig.
Eerlijk of aardig is vaak niet zo’n probleem. De kracht zit hem echter in de combinatie.
Onderweg zie ik tekenen van het boerenprotest en ik merk dat het me raakt, emotioneel maakt.
Het is niet uniek wat hier gebeurt, het past perfect in het grote plaatje. Maar het maakt wel iets heel duidelijk zichtbaar. En dat is de tijd waar we in leven, de tijd dat alles aan het licht komt.
Op dit moment wordt heel duidelijk zichtbaar dat de manier waarop onze maatschappij zich organiseert zijn langste tijd heeft gehad. Het werkt simpelweg niet meer.
Mag het ietsje zachter?
De wereld lijkt zo hard.
De contrasten zo scherp.
Ik heb behoefte aan zachtheid.
Zonlicht gefilterd door de bomen.
Zachter licht.
Zodat ik het licht kan zien.
Woorden gefilterd door ons hart.
Zodat we elkaar echt kunnen horen.
Zachte puurheid.
Ik liep gister door een zonovergoten Den Haag speurend naar mini-bibliotheken. Samen met een lieve lezer die 50 van mijn boekjes heeft gekocht om weg te geven.
50 boekjes! Om weg te geven!
Echt dapper is het om in deze wereld iedere dag weer op te staan en er het beste van te maken.
Echt dapper is het om je idealen niet aan de wilgen te hangen, al noemen ze je naïef.
Echt dapper is het om erbij te blijven als het ongemakkelijk wordt.
En daarom komt het allemaal goed…
uit·slui·ten (sloot uit, heeft uitgesloten)
1. buitensluiten; = weren: iem. uitsluiten van deelname
2. onmogelijk maken: het een sluit het ander niet uit het is allebei mogelijk; dat is uitgesloten kan of zal niet gebeuren
Stel je voor…
Er wordt in deze tijd veel gesproken over mensen die ‘wakker’ zijn. Hiermee worden dan mensen bedoeld die doorzien wat de overheid doet. De mensen die dat niet zien worden ‘schaap’ genoemd. Ik zie dat beeld wel voor me, een blatende menigte die braaf achter hun leiding, de overheid, aan hobbelt. Wat ze zeggen klinkt allemaal hetzelfde en weinig zelf doordacht. Als het geblaat van een schaap. Ik heb niets tegen schapen en ik vind het eigenlijk niet aardig om ze met mensen te vergelijken. Maar ik begrijp het gebruik van dit beeld wel.
Stickerjacht.
Ik zie overal om me heen mensen op stickerjacht.
Waarom doen al die mensen daar zo fanatiek aan mee?
Mijn gevoel zegt dat zelfsturing in deze tijd belangrijker is dan ooit. Zelfsturing als daadwerkelijk jezelf zelf sturing geven. Hiervoor is het nodig te weten wat je waarden zijn. Een coherent wereldbeeld te hebben ontwikkeld en weten volgens welke principes je leven wil.
"De omgeving van de mens is zijn medemens"
(Jules Deelder)
"Wat is er mis met die mensen?!?" Riep ik afgelopen week meermaals vertwijfeld uit. En ik voelde bijna wanhopig: dit is niet een wereld waarin ik wil zijn.
Bekend gevoel?
