Nu en hier. In dit leven. Wat is het dat ik persoonlijk te doen heb?
Die vraag houdt me bezig. Iedere dag op nieuw. En iedere dag op nieuw probeer ik hem te beantwoorden. Ik maak hem kleiner, zodat het antwoord kleiner kan zijn. Minder ver reikend. Bereikbaarder.
En toch, er is ook die iets grotere vraag die steeds weer opkomt. Wat hebben wij te doen?
Nu en hier. In dit leven. Wat is het dat we te doen hebben?
Nu het leven niet zo overzichtelijk en voorspelbaar meer lijkt. Nu de onzekerheid over hoe onze toekomst er uit ziet steeds duidelijker aanwezig is. Nu we zien dat de manier van samenleven die we gewoon zijn niet vol te houden zal zijn. Nu we steeds duidelijker zien dat we met nieuwe antwoorden moeten komen op de vraag: Hoe kunnen we samenleven?
Voor mij zit het antwoord deels in het werkwoord samenleven. Dat gaat over actie, beter interactie. Iets wat we al doende maken, steeds weer, voortdurend en samen. Waar ieder onderdeel van is en aan bijdraagt. Zo kunnen we er ook zelf verantwoordelijkheid voor nemen.
De samenleving dicteert niet langer wat we doen. Ons doen creëert de samenleving.
Ons samenleven bepaald hoe ons samenleven eruit ziet.
Ik voel me soms machteloos. Vraag me af in wat voor wereld ik een kind heb neergezet.
Maar ik voel ook steeds sterker dat wij nu naar voren mogen stappen om het te gaan doen. Breken met de oude vormen van hiërarchie en het aanpassen aan verwachtingen van anderen. Een manier van samenleven neerzetten waar ruimte is voor eigenheid en vanuit zelfsturing samenleven. Waar we elkaar mogen bekrachtigen en aanvullen. In plaats van beconcurreren en bekritiseren.
Leven in plaats van slechts overleven.
Reactie plaatsen
Reacties